Γεωργία Σάνδη: Οι μεγάλοι βασιλιάδες κάνουν τους μεγάλους λαούς

-

« "Αλλά, αυτοί οι άθλιοι μπάσταρδοι που κυβερνάνε τον κόσμο βασιλικώ δικαιώματι, κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να συντρέχουν αυτούς που υποφέρουν. Απορροφημένοι από τις άνοστες ηδονές τους, διασκεδάζουν με τον ίδιο παιδαριώδη και μικρόψυχο τρόπο, ωσότου η φωνή των λαών γκρεμίσει αυτούς τους θρόνους που μείνανε τόσον καιρό ανάλγητοι μπροστά στον σπαραγμό. (...) Οι μεγάλοι βασιλιάδες κάνουν τους μεγάλους λαούς, όλα συνοψίζονται σ' αυτόν τον κοινότοπο αφορισμό, μόνο που ως τώρα, δεν υπήρξαν ποτέ στον κόσμο μεγάλοι βασιλιάδες" ». 

(«Le Secrιtaire intime», 1834).



«Πολίτες, (...) Βουλευτές δεν πρέπει να είναι οι εκφραστές των τοπικών συμφερόντων, αλλά οι εκπρόσωποι της υπέρτατης βούλησης της Γαλλίας. Γι' αυτό και πρέπει να τους αναζητήσουμε ανάμεσα στους πιο προικισμένους με υψηλές αρετές και ευγενή αισθήματα». 

(Από άρθρο της στο «Bulletin de la Repiblique», 13/4/1848).

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ιωάννης Πολέμης: ποιήματα

-
Εικόνα
Τι είναι η πατρίδα μας; Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυ σολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά; Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι και κάθε χώρα της με τα χωριά; κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει, κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά; Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία της χρυσή στολή που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί; Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα, και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά! Γιατί αγρυπνώ Δυό γλυκά ματάκια, μάτια ζαφειρένια, μ' άνοιξαν πληγή· κι αγρυπνώ απ τον πόνο κι αγρυπνώ απ την έννοια κι απ' τη συλλογή. Της νυχτός η πάχνη χάνεται κι εκείνη όμοια με καπνό· η αυγή προβάλλει, το φεγγάρι σβήνει, κι όμως αγρυπνώ. Αγρυπνώ την ώρα που κρυφοφιλιούνται τ' άστρα ζηλευτά, αγρυπνώ την ώρα που γλυκοκοιμούνται τα ματάκια αυτά. Τίνος είν' τα μάτια; Μη ρωτ...
Διαβάστε περισσότερα

Ζωρζ Σαρή: Το γαϊτανάκι

-
Εικόνα
Μια φορά, δεν πάει καιρός, ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό, κάπου εδώ κοντά, ένας άνθρωπος πολύ σοφός και πολύ γέρος. Η πλάτη του ήταν σκυφτή, τόσο σκυφτή, που η άσπρη του γενειάδα άγγιζε τη γη. Είχε διαβάσει τα βιβλία όλου του κόσμου και είχε μάθει τις γλώσσες όλων των ανθρώπων. Ζούσε απόμερα, σ’ ένα μικρό σπιτάκι, ολομόναχος. Στον κήπο του φύτρωναν κι άνθιζαν όλων των λογιών τα λουλούδια: τριαντάφυλλα, τουλίπες, μαργαρίτες, κυκλάμινα, ζουμπούλια κι όμορφα κατακόκκινα γαρίφαλα.   Οι συχωριανοί του πολύ τον αγαπούσαν κι όλοι τον φώναζαν: ο κυρ Νικόλας ο Γαρίφαλος. Κάποιο δειλινό, όταν ο ήλιος καλησπέριζε τη νύχτα που σκαρφάλωνε πίσω από το βουνό, τρία κοριτσάκια πέρασαν μπροστά από τον κήπο του κυρ Νικόλα, τραγουδώντας τούτο το όμορφο τραγούδι:     Αν όλα τα παιδιά της γης   πιάναν γερά τα χέρια   κορίτσια αγόρια στη σειρά   και στήνανε χορό   ο κύκλος θα γινότανε   πολύ πολύ μεγάλος   κι ολόκληρη τη Γη μας   θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.   Ο γε...
Διαβάστε περισσότερα

Κάρολος Ντίκενς: Γνωμικά και αποφθέγματα

-
Εικόνα
Να έχεις μια καρδιά που ποτέ δεν σκληραίνει, έναν χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα άγγιγμα που ποτέ δεν πονά. Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για τα δάκρυά μας. Την αγάπησα ενάντια στη λογική, ενάντια στη βεβαιότητα, ενάντια στην ηρεμία, ενάντια στην ελπίδα, ενάντια στην ευτυχία. Το αν θα είμαι τελικά ο πρωταγωνιστής της δικής μου ζωής ή αν αυτήν τη θέση θα την καταλάβει κάποιος άλλος, θα φανεί στις επόμενες σελίδες. (η πρώτη φράση από τον «Δαβίδ Κόπερφηλντ») Έχω υποφέρει, και αυτό με έχει κάνει πιο δυνατό από κάθε άλλο μάθημα. Έχω λυγίσει και έχω σπάσει παίρνοντας –ελπίζω– ένα καλύτερο σχήμα. Σε λίγο το καθετί ξαναγεννιέται.
Διαβάστε περισσότερα